Muziek zit bij Ronald Ruiter (55) in de genen. Hij is ermee opgegroeid, al was het als kind soms best lastig om ervan te kunnen genieten.

Aan het begin van het gesprek pakt hij een foto, waarop de muzikaliteit van de familie treffend is weergegeven. Wat opvalt is de grote diversiteit in instrumenten: van blokfluit tot contrabas. Links op de foto staat zijn grootvader Paul Ruiter. Hij was een gedreven muziekpedagoog, die bekendheid genoot als dirigent van meerdere koren. „Van hem heb ik als kind pianoles gekregen, hij was hartstikke streng.” Ronald herinnert zich nog de dag dat zijn moeder z’n slaapkamer binnenkwam en vertelde dat opa was overleden. „Het eerste wat ik dacht: dan hoef ik niet naar pianoles…”

Misschien, zo kijkt hij terug, werd hij in zijn jeugd wel te veel gepusht om piano te spelen. Later heeft hij zijn eigen keuzes kunnen maken. Inmiddels is Ronald Ruiter een doorgewinterde trompettist. Hij is lid van VCE Westerveld, maakt muziek op projectmatige basis en merkt dagelijks dat hij de trompet nodig heeft om stabiliteit te brengen in zijn leven. „Wanneer ik niet kan spelen, word ik onrustig. Muziek is voor mij een vorm van expressie, een uitlaatklep. Ik ervaar dat ik door te spelen mijn stress kwijtraak.”

Muziekvereniging Crescendo

Een regenachtige dag in Zuidveen. Ronald heeft voorgesteld om vroeg op de ochtend met elkaar in gesprek te gaan. Zijn vrouw Carola is vandaag jarig en rond tien uur barst het feestgedruis los. Vanaf de eettafel is zijn muziekhoek goed zichtbaar. De piano wordt hooguit gebruikt om wat akkoorden te proberen. Hij heeft weinig affiniteit met het instrument. Nadat zijn grootvader was overleden, koos hij ervoor om zich aan te sluiten bij de muziekvereniging Crescendo, waar hij kornet ging spelen. „Dat was écht muziek maken: koraalwerk, een brassband. Daar zat een sound in die zó warm was dat ik al vrij snel de smaak te pakken kreeg. We repeteerden onder leiding van Karel Jager in de oude brandweerkazerne. In die tijd merkte ik dat de meeste muziek tússen de noten zit. Dat gevoel had ik niet eerder meegemaakt. Ik werd erdoor geraakt.”

Het is de fase in zijn leven dat Ronald Ruiter serieus met de gedachte speelt beroepsmuzikant te worden. Wanneer hij wordt opgeroepen voor militaire dienst slaagt hij erin om een plekje te krijgen in het befaamde tamboer- en fanfarekorps Limburgse Jagers, dat was samengesteld uit beroepskrachten en dienstplichtigen. „Ik wilde graag de dingen blijven doen die ik leuk vond. Ik weet nog dat ik moest voorspelen in Oirschot. Een jaar lang hebben we overal opgetreden, we waren altijd op pad en het werd altijd laat. Nadat ik was afgezwaaid, was ik er ineens helemaal klaar mee. Ik heb de trompet weggelegd en er zeven jaar niet meer naar omgekeken, totdat ik werd gevraagd door Harold Kooij voor het oudejaarscabaret.”

Muziek maken moet uitdaging blijven

Het toeval wil dat de twee nu naast elkaar wonen in Zuidveen. Ronald: „We waren al goed bevriend en gingen eigenlijk gewoon verder met waar we waren gebleven. We hoeven elkaar maar aan te kijken om te weten wat we voelen. Ik had er direct weer plezier in. Het is belangrijk dat muziek maken een uitdaging blijft. Na een korte periode bij Crescendo en wat invaldingetjes kwam ik in aanraking met VCE Westerveld. Ik had meteen zoiets van: dít is hoe een vereniging in elkaar moet zitten. Als je bestaansrecht wilt houden, moet je vernieuwend bezig zijn. We hebben met Diep Triest opgetreden in de feesttent van Wapserveen. Dat was een geweldige ervaring. We zijn de laatste tijd wat meer de kant van de lichte muziek op gegaan.”

Ronald vertelt dat hij op projectmatige basis de afgelopen jaren onder meer betrokken is geweest bij het AlexAnders Festival in Meppel. Afgelopen Koningsdag heeft hij in Nijeveen opgetreden met The Radiators. Saillant detail: in veel gevallen staat hij samen op het podium met trombonist Jacob van der Veen uit Meppel, die actief is in de Elvis Matters Band, de begeleidingsband van Bouke Scholten. „Met Jacob zit ik ook in een nieuwe band uit Emmen, waarmee we mooie plannen hebben. We heten Drenth en brengen minder bekende soulnummers. Het is echt een tribute to the soul . Saxofonist Arno Jansen uit de Wijk is onze andere blazer. We hebben drie zangeressen en willen graag het theater in met onze show.”

Gemoedstoestand

Tijd voor gebak. De eerste gasten zijn gearriveerd. Ronald legt nog maar eens uit wat muziek maken voor hem betekent. Hij kan er helemaal in opgaan. Vreemd genoeg stopt hij met spelen wanneer hij merkt dat zijn vrouw of dochters thuis zijn. Carola: „Ik ben wel eens buiten blijven staan om naar hem te luisteren. Dan hoor ik hoe zijn gemoedstoestand is. Hij speelt solo’s op uitvaarten en straks tijdens de dodenherdenking, maar hier in huis is alleen onze hond Moos erbij wanneer hij zijn trompet pakt.” Ronald lacht, hij heeft er niet echt een verklaring voor. Het feit dat hij muzikaal betrokken is bij het herdenken van de oorlogsslachtoffers noemt hij ‘eervol’, net als de dag in oktober 2024 waarop hij mocht spelen bij het ‘Herdenkingsmonument 1944’ in Kallenkote, de plek waarop zes landgenoten op 13 oktober 1944 door de bezetters werden gefusilleerd. „Dat was behoorlijk heftig. Daar besefte ik dat het echt in één keer goed moest zijn.”

Op muzikaal gebied is hij breed georiënteerd. Hij kan genieten van muziek van Rogier van Otterloo, werk van Ekseption, maar laat zich ook inspireren door nummers van Michael Jackson en Prince. „Alleen klassiek wil niet zo lukken.” Na de onvergetelijke ervaring met Diep Triest in de feesttent van Wapserveen lijkt het hem een uitdaging om met VCE Westerveld iets soortgelijks te organiseren tijdens Dicky Woodstock. „Dat we ook op zo’n festival de boel op z’n kop kunnen zetten…”